Dlaczego rodzice nie posłali do szkoły muzycznej tak muzykalnej córki?

Bo dzieciństwo spędziłam w sandomierskiej wsi, w której nie było szkoły. Był taki moment, kiedy moja ciocia z Wrocławia chciała mnie zabrać do siebie, żebym się kształciła muzycznie, ale miałam już 12 lat i na naukę gry na instrumencie było trochę za późno. Skończyłam liceum ogólnokształcące, a potem podjęłam studia pedagogiczne na Uniwersytecie Warszawskim.

Jak więc trafiła Pani na scenę?

Startowałam w paru konkursach, wygrywałam, ktoś mnie zauważył i na początku lat 70. trafiłam do zespołu Partita, a potem do warszawskiego teatru muzycznego na Targówku. W 1975 roku zdobyłam nagrodę główną na festiwalu w Opolu, a potem kolejne. I tak to poszło.

Miała Pani swojego mistrza?

O, tak, mistrzynię! Była nią moja nauczycielka emisji głosu profesor Olga Łada, Rosjanka z pochodzenia. Była śpiewaczką klasyczną, a do tego świetnym pedagogiem oraz niezwykle mądrym i inteligentnym człowiekiem. Najważniejszą rzeczą w nauce śpiewu jest to, żeby młodemu adeptowi nie zaszkodzić. Szlifować to, co dała natura, wyrównując i poszerzając skalę głosu. I Olga Łada robiła to perfekcyjnie. Łączyła nas szczególna więź emocjonalna. Była osobą samotną, wszystkie święta spędzała w domu moich rodziców, a kiedy zachorowała, opiekowałam się nią do końca. Zawdzięczam jej warsztat, który służy mi do dziś. Wierzyła we mnie. Przekazała mi swoja dewizę, że talent to 15 procent sukcesu. Reszta to praca. Potrzeba też trochą szczęścia i rozumu, żeby postawić na właściwych ludzi, z którymi się pracuje. Ważne jest też, kogo się słucha.

A Pani kogo lubi słuchać?

Tych najbardziej muzykalnych. Bo muzykalność to nie tylko słuch muzyczny, to także rodzaj szczególnej wrażliwości. Ma ją moja idolka Sława Przybylska - moja idolka z czasów, gdy byłam dziewczynką. Do dziś urzekają mnie jej barwa głosu i przepiękne piosenki. Tę wrażliwość miał Andrzej Zaucha i ma ją Seweryn Krajewski, który potrafi zaśpiewać tak przejmująco, jak mało kto.

Z kompozytorem Włodzimierzem Korczem tworzycie muzyczny duet ponad 40 lat...

Spotkaliśmy się na początku mojej drogi zawodowej w teatrze na Targówku. A gdy napisał dla mnie „Jeszcze się tam żagiel bieli” i „Być kobietą”, wiedziałam, że to jest to. Włodek zna mnie na wylot.
Pisze zgodnie z moimi predyspozycjami. Zapewnia mi to muzyczny spokój i komfort. Włodek to muzyk klasyczny. Jak trzeba, aranżuje i na orkiestrę symfoniczną, i na big-band, i na kwartet smyczkowy. Gramy też recital z towarzyszeniem czterogłosowego, dużego chóru. Dzięki temu moje życie zawodowe jest różnorodne i bardzo atrakcyjne.

Ma Pani nie tylko urokliwy głos, ale też piękną cerę. Jak Pani o nią dba?

Chodzę do kosmetyczki. Mam taką cechę - to dotyczy wielu sfer mojego życia - że nie zmieniam tego, co dobre. Dlatego od lat chodzę do tego samego gabinetu, gdzie zajmują się mną kolejne pokolenia wykształcone przez mistrzynię tej profesji, panią Zdzisławę Rowińską.

A co robi Pani z włosami?

One same się robią. Kręcą się, a ja nie próbuję ich układać. Szampon i odżywka do włosów to wszystko, z czego korzystam. Uzyskałam własny, ponoć niepowtarzalny „bałagan”

Muszę też spytać o sekret Pani fantastycznej figury.

Nie stosuję diety. Ale też nie mam potrzeby sięgania po słodycze, bo ze wszystkich łakoci najbardziej lubię tatara i carpccio. Kocham też śledzie, sushi i sałaty. Jak sięgnę pamięcią, nigdy nie jadałam mięsa z kartoflami ani kaszą, co w świetle dzisiejszej wiedzy jest podobno zalecane. Nie zawsze w ciągu dnia mam czas na jedzenie, ale bez kawy ani śniadania nie wyjdę z domu. Mam popisową sałatkę, którą przyrządzam zawsze na swoje przyjęcia: paluszki krabowe z awokado i soem koktajlwym.

Uprawia Pani sport?

Chodzę na basen, bo jest blisko domu, więc korzystam. Robię to nie dla przyjemności, lecz z rozsądku, bo to ważne dla przepony, czyli dla śpiewania. Z radością za to pławię się w ciepłym morzu, np. w Chorwacji, w pięknych zatoczkach.

Nie mogę nie zapytać Pani o plany artystyczne na ten rok...

Dużo koncertów (recitale, koncerty pieśni sakralnych, udział w oratoriach, koncert piosenek patriotycznych). Może wreszcie płyta z nowymi piosenkami, bo to straszna zaległość wobec tych, którzy mnie o to dopytują.

Pani marzenia?

Żyć długo i szczęśliwie w otoczeniu spełnionych i szczęśliwych ludzi.

Rozmawiała Agnieszka Fedorczuk.

Z czasem pan Mieczysław zaczął chorować, rozmawialiśmy tylko przez telefon. Poprosił jednak kiedyś o spotkanie. Słabiusieńki, zwrócił się z prośbą, by spełnić jego życzenie i zaśpiewać... żegnając go, „Dziś do ciebie przyjść nie mogę” - nieformalny hymn żołnierzy Batalionów Chłopskich i AK.

Ten czas szybko nadszedł. Wiedząc, że emocjonalnie będzie mi trudno sprostać zadaniu, nagrałam piosenkę na taśmę, ale tuż przed rozpoczęciem ceremonii okazało się, że sprzęt odtwarzający się zepsuł.

Zaśpiewałam - wbijając sobie paznokcie w ciało, żeby się nie rozkleić: tak poruszający był widok starszych ludzi z biało-czerwonymi przepaskami na rękawach, trzymających wartę przy trumnie nakrytej polską flagą.

Ś i L: A rok 1975 i festiwal w Opolu... Jak wspomina pani tę datę?

Alicja Majewska: Jako udany początek mojej solowej drogi artystycznej - główna nagroda za piosenkę „Bywają takie dni” Jerzego Derfla i Ireneusza Iredyńskiego. Ale pamiętam ją również jako ogromny stres. Nie umiałam właściwie ocenić swoich możliwości. A jako osoba o zaniżonym poczuciu wartości bardziej spodziewałam się klęski i porażki niż jakiegokolwiek sukcesu.

Ś i L: Do tego stopnia, że nie czekała pani nawet na werdykt jury?

Alicja Majewska: Bywało, że jury obradowało po koncercie aż do rana. Był zwyczaj, że na wynik czekało się w restauracji hotelowej. Mój mąż, chcąc oszczędzić mi napięcia, zdecydował, że nie czekamy i idziemy spać. W ten sposób o tym, że jestem laureatką dowiedziałam się ostatnia. Ale pamiętam, że było to wspaniałe uczucie.

Ś i L: Jak zmieniły się polskie festiwale piosenki od tego czasu?

Alicja Majewska: Przede wszystkim nie mają już takiego znaczenia promocyjnego jak kiedyś - zarówno dla wykonawców jak i dla twórców piosenek. Jest wiele telewizyjnych imprez muzycznych, różnych talent shows, które promują nowe twarze. Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu był najwarzniejszą z tych imprez, a teraz jest tylko jedną z nich.

Ś i L: Może to publiczność się trochę zmieniła?

Alicja Majewska: Oj zmieniła się! Myślę, że to zasługa pokolenia moich młodszych kolegów. Z małymi wyjątkami, jak jeden mąż, oprócz śpiewania mozolnie uprawiają inny zawód, animatora publiczności. Pokrzykują, wydają komendy - rączki do góry, śpiewamy, wstajemy, siadamy, bawimy się, jesteście fantastyczni, kocham was. A kochana przez wykonawców fantastyczna publiczność nie czeka na przeżycia artystyczne i wzruszenia, tylko żeby ją ktoś zabawił.

Ś i L: Teraz pozwolę sobie zacytować pana Zbigniewa Wodeckiego, który powiedział: „Alicja Majewska jest jedyną piosenkarką, która śpiewając unosi się 10 centymetrów nad ziemią”.

Alicja Majewska: To jest moja maniera. Stoję na jednej nodze, drugą się podpieram, wiszę w powietrzu i jest mi okropnie niewygodnie. Ale inaczej nie potrafię. Jednak innym tego nie polecam.

Ś i L: Pani chyba nie wie, co to złe recenzje?

Alicja Majewska: Teraz w dobie internetu byłoby to chyba niemożliwe. Nie ma osoby, która nie przeczytałaby o sobie złośliwego komentarza. A jeśli chodzi o fachowe recenzje, to... chyba nikt już takich nie pisze.

Nie jestem sama. Mam wokół siebie oddanych ludzi, na których mogę liczyć.

Ś i L: Pani Alicjo, jest pani postrzegana jako niezwykle silna osoba. Skąd zatem czerpie pani te siły?

Alicja Majewska: Z genów, ze środowiska w jakim się wychowywałam, domu rodzinnego z właściwą hierarchią wartości, z poczucia, że mam rodzinę, na którą zawsze mogę liczyć.

Ś i L: A co byłoby, gdyby przyszło zmierzyć się z problemem sam na sam?

Alicja Majewska: To sie mierzę... Nie mam innego wyjścia.

Ś i L: Ale ważną rolę odgrywa w pani życiu przyjaźń, prawda?

Alicja Majewska: Od najmłodszych lat na każdym etapie życia miałam przyjaciółkę. Baśka Jońcówna, Zosia Mendak, Zosia Srogosz, Ania Pietrzak... Nadal utrzymuję bardzo ścisłe kontakty z ludźmi ze szkoły licealnej i ze studiów. Moja klasa maturalna spotyka się regularnie w Pruszkowie. Wspierają się i w dalszym ciągu są sobie bliscy. Ja trochę rzadziej jestem na tych spotkaniach, ale wiem, że gdyby była taka potrzeba to też mogę na nich liczyć.

Ś i L: A słynne „babskie wieczorki” u Alicji Majewskiej sa mitem?

Alicja Majewska: Skądże znowu! Z powodzeniem je kultywujemy. To są cudowne spotkania. Spotykamy się u siebie w domach i coraz częściej w restauracjach. W tym zacnym gronie są m. in. Bogusia Wander, Edytka Wojtczak, Irenka Santor, Zosia Kamińska, Stenia Kozłowska, Kasia Miller i parę bardzo fajnych „cywilek”.

Ś i L: Bo tak naprawdę to przecież nikt nie zrozumie kobiety tak dobrze, jak druga kobieta...

Alicja Majewska: Święta prawda! Te kobiece spotkania są zupełnie inne od tych damsko-męskich...

Ś i L: Można sobie wtedy swobodnie poplotkować!

Alicja Majewska: My nie plotkujemy, a jeżeli już nam się zdarzy, to robimy to najżyczliwiej na świecie. Rozmawiamy o pracy, o tym co nas drażni, a co zchwyca. Polecamy sobie książki, filmy i sztuki teatralne. Często wspominamy. Siedzimy i przez siedem godzin tematy absolutnie się nie kończą...

Ś i L: A zdarza się, że na tych spotkaniach wspólnie panie śpiewają?

Alicja Majewska: W naszym gronie jest cudna psycholożka Kasia Miller, która kocha śpiewać i zna wszystkie polskie piosenki. Często wyrywa jej się z duszy, a my nieraz dołączamy. Mogą sobie Państwo wyobrazić cóż to za doznanie śpiewać w jednym chórku z samą Ireną Santor.

Wywiad przeprowadziła Alicja Dopierała.

Pierwsze skojarzenie Włodka z Alicją to Partita. Zespół popularny w latach 70., w którym Ala zaczynała karierę. - Śpiewało tam sześć osób, w tym coś takiego kudłatego. Pamiętam, jak oglądałem ich występ w warszawskim Teatrze Buffo. Był tam moment, kiedy trzech facetów i trzy kobiety występują kilka kroków naprzód. Nagle zorientowałem się, że idzie ich sześcioro, a ja patrzę tylko na Alicję. Ta dziewczyna miała w sobie coś, co się nazywa osobowość!

Sztuka budowania duetu

Alicja nigdy nie myślała o karierze solistki. Ale śpiewanie w Particie było wyczerpujące. Jako chórki na koncertach i festiwalach śpiewali nieraz do białego rana. Laryngolog, specjalista od głosu, zapytał ją podczas wizyty: - A ma pani drugi zawód? - I poradził: - To może niech się pani na nim skupi. Nie poddała się. Poszła do innego lekarza. Zrezygnowała z zespołu, zaczęła współpracę z Włodzimierzem. I odniosła sukces. Dziś o swoim związku z Włodkiem mówi: "uzależnienie".
- On zna tonacje, w których śpiewam, zna charakter moich utworów, mogę się z nim spierać, ale Włodek po prostu mnie świetnie zna. Nie wyobrażam sobie budowania takiej relacji od nowa z innym kompozytorem.
Innego duetu nie wyobraża też sobie Włodzimierz: - Z innymi artystkami nudziłem się już po kilku recitalach. Wiedziałem, co zrobią, jak zaśpiewają, jakim trikiem się posłużą. Alka zawsze mnie zaskakuje. Ma w sobie ogromną dozę świeżości i entuzjazmu. Sztampa nam nie grozi!
W ich artystycznym związku nie ma szefa. Panuje sprawiedliwy podział obowiązków.
- W sprawach artystycznych rządzę ja, ale w kwestiach organizacyjnych odpadam. Często przed koncertem przyjeżdżam po Alicję, ona wsiada do samochodu, a ja pytam: „Alka, gdzie jedziemy?”.

W pracy jak w rodzinie

Spędzają w pracy więcej czasu niż w swoich domach. Co na to ich rodziny?
- Moja żona też jest artystką, wie, na czym polega ten zawód. Nie jest o mnie zazdrosna. Zazdrość w ich duecie jednak jest. I to o kobiety, a dokładniej o inne artystki współpracujące z Włodzimierzem.
- Tak, jestem zazdrosna - przyznaje Alicja. O Danusię Rinn była najmniej, bo z nią Włodzimierz współpracował wcześniej. Ale czasu, który kompozytor poświęcał Edycie Geppert, Katarzynie Skrzyneckiej czy Danusi Błażejczyk w mniemaniu Alicji było zawsze za dużo. Dla odmiany Alicja dzielnie kibicuje nowej podopiecznej kompozytora Dorocie Osińskiej.
- Jest zachwycająca, kiedy zaczyna śpiewać! Ma w głosie coś, czego nigdy wcześniej nie słyszeliśmy. Niesamowite pokłady emocji, finezję w śpiewaniu i umiejętność przekazu, czego zwykłe brakuje młodym artystom - tłumaczą oboje.
Otwarcie przyznają, że funkcjonują na prawach rodziny.
- Zdarza się, że Włodek z żoną spędza u mnie święta, a kiedy wyjeżdżamy na koncerty, nie nocujemy w hotelach, tylko po rodzinie i znajomych - tłumaczy Alicja.
A Włodek od razu podchwytuje: - Zimą mieliśmy trasę kolędową. Razem ze Zbyszkiem Wodeckim jeździliśmy po Polsce. W Suwałkach zatrzymaliśmy się u moich bliskich, we Wrocławiu spa1iśmyu siostry Alki, a u siostry Zbyszka w Katowicach zatrzymaliśmy się na obiad.
- Włodek u mojej siostry ma nawet swój fotel! - śmieje się Alicja.

Czasami trzeba od siebie odpocząć

Wakacje starają się spędzać osobno. W końcu muszą trochę od siebie odpocząć. Ale na staraniach się często kończy, bo ... nawet w wolnym czasie ciągnie ich do siebie. Okazało się bowiem, że letnie miesiące spędzają w tej samej miejscowości nad Bałtykiem. Nie chcą zdradzić jej nazwy, bo to wyjątkowo odludne miejsce.
- Spotkaliśmy się tam przypadkiem. Ale podczas gdy ja dopiero poznawałam uroki tego miejsca, Włodek jeździł tam już od 20 lat. Nasze domki były oddalone od siebie zaledwie o kilka kilometrów - opowiada Alicja.
Często robią wspólne wypady przed koncertem lub po nim. Zwiedzają okolice. Włodek uwielbia Mazury, Alicja woli południową Polskę. A góry? Czy Włodzimierz lubi po nich chodzić?
- Nie przepada - odpowiada za niego Alicja, która kiedyś wyciągnęła go na łażenie po Bieszczadach. - W połowie drogi wymiękł, a jak już doszliśmy, opadła mgła jak mleko. Nic nie było widać. Chyba się wtedy zniechęcił- oboje wybuchają śmiechem.
- Jak wracaliśmy z trasy w pobliżu tych twoich Bieszczad, namawiałaś mnie, żebyśmy tam na chwilę podjechali. Przekonałem cię, że nie warto, bo musielibyśmy jechać nocą. Pamiętasz? Alicja potakuje i oboje przypominają ciąg dalszy: Włodzimierz przekonał piosenkarkę, ale potem była tak smutna, że wrócili w góry ...

Wciąż o tobie myślę

Do domu dojechali późno, ale widok ze szczytu był niesamowity! Nawet kiedy spędzają czas osobno, myślą o sobie.
Kiedyś Włodzimierz miał poważny wypadek. Połamane kości, problem z krzepliwością...
Lekarze mówili o moim stanie: „krytyczny”. A moja pierwsza myśl, kiedy się obudziłem, to było: „Rety! Przecież za dwa dni gram koncert z Alką, kto jej będzie akompaniował?!” - wspomina kompozytor.
I pierwsze, co zrobił, to skontaktował się ze znajomym, który potrafił zagrać piosenki Alicji.

Włodzimierz i Alicja: portret własny.

Ona mówi do niego: „Włodek”. On mówi do niej: „Alka”.
- Kiedyś było częściej ”Alusia” - mówi z udawanym wyrzutem piosenkarka.
Zgodnie przyznają, że bardzo się lubią. - Gdybyśmy się nie lubili, przez 31 lat nie stworzylibyśmy nawet jednej piosenki.
Czasami się spierają. Ich współpraca zdecydowanie nie jest sielanką! Włodzimierz dzielnie znosi spóźnialstwo Alicji. Nie zawsze jest to łatwe. Jej ciągłe „Już, już, już!” bywa męczące. Do dziś wspomina, jak kiedyś podczas recitalu Alicja utknęła przed lustrem w garderobie.
- Zacząłem grać piosenkę „Być kobietą”, ale Alka nie przychodziła. Widownia usłyszała wstęp z siedem razy, zanim zdyszana Alicja wpadła na scenę. Mają za to jedną wadę wspólną: gadulstwo.
- Alka dużo gada przez telefon. Przez 40 minut potrafi nawijać. Ja jej mówię: "Ile można gadać?!". A ona na to: "Przecież to tylko jedna rozmowa!".
- Nie, to jakaś legenda... Po prostu mam gadatliwych rozmówców!
- Jasne. Wszyscy, którzy gadają z Alką, są gadatliwi - śmieją się. Dużo cierpliwości wymaga też ... sympatia Alicji do fanów.
- Alka rozdaje autografy wszystkim. Nawet jeśli w kolejce będzie czekało 300 osób, ona zostanie do ostatniej osoby.
- Tak, bo uważam, że danie autografu to najmniejsza i najłatwiejsza forma sprawienia drugiemu człowiekowi przyjemności.
Z autografami wiąże się wiele zabawnych sytuacji.
- Podszedł kiedyś do mnie maleńki chłopiec, wziął autograf i pyta: ,,A jak się pani nazywa?". Odpowiadam: "Zapytaj swoją mamusię, ona na pewno będzie wiedziała" . I co usłyszałam? „A, to pani zna moją mamusię?” - wspomina Alicja.

Jestem, jaka jestem, inna nie będę

Niektórzy o ich piosenkach mówią: niedzisiejsze. Ale im to nie przeszkadza.
Włodek: - Był taki moment, że chciałem Alicję unowocześniać. Ale zaprotestowała. Powiedziała, że jest, jaka jest. Na tym stanęło. Świat się zmienia, ale piosenek Alicji Majewskiej czas się nie ima.
Bo Alicja jest, jaka jest i taką ją lubimy.

Jednak tę stratę, może w prosty sposób nadrobić. Płyta „Live” jest bowiem najlepszym odzwierciedleniem tego, co działo się podczas ich występu. Słychać nie tylko odgłosy zadowolonej publiczności, ale także czuć ten nieprawdopodobny nastrój, który stworzyli artyści. W nagraniu albumu, towarzyszyli im zarówno znani „wokalni” goście, tacy jak Ryszard Rynkowski czy Włodzimierz Wodecki oraz świetni muzycy: Mariusz „Fazi” Mielczarek, Wojciech Zieliński oraz Robert Luty. Warto zapoznać się z tą płytą, chociażby z uwagi na fakt, że takich nagrań po prostu już nie ma.

Można nie być wielkim miłośnikiem „polskiej piosenki”, by bez problemu dostrzec w wykonaniach Majewskiej i Korcza, prawdziwe muzyczne piękno. Każdy z wykonywanych przez nich utworów niesie ze sobą uczucia prawdziwe i jakże głębokie. A dzieje się tak za sprawą przepięknych, nieśmiertelnych tekstów Młynarskiego, Gałczyńskiego, czy Iredyńskiego, do których Włodzimierz Korcz napisał muzykę, a Alicja Majewska okraszyła własną interpretacją.

Wydawałoby się, że wielkie kariery, tych dwoje artystów ma już za sobą. Jednak nic bardziej błędnego. Nadal są w znakomitej formie, a najlepszym tego dowodem jest właśnie ta płyta. Starymi przebojami wnieśli świeży powiew do polskiej muzyki rozrywkowej. Gdyby wszyscy młodzi współcześni artyści, wkładali tyle samo emocji i zaangażowania w interpretacje utworów, co Majewska i Korcz, sytuacja na polskim rynku muzycznym z pewnością wyglądałaby znacznie lepiej.

Tym, którzy z twórczością tego sławnego duetu się dotychczas nie zetknęli, polecałabym udać się do sklepu muzycznego, by zajrzeć na półki z polskimi przebojami, gdzie niewątpliwie znajdzie się na przykład ścieżka dźwiękowa do znanego filmu „Lata dwudzieste, lata trzydzieste”. Mimo lekko archaicznej formy, słucha się ich naprawdę przyjemnie.

- W miniony czwartek odbył się tam koncert będący telewizyjnym zapisem nagranej nieco wcześniej w studiu Agnieszki Osieckiej płyty Alicji Majewskiej i Włodzimierza Korcza. Są razem na estradzie od ponad trzydziestu lat. Kompozytor i jego muza. I choć Korcz tworzył wiele utworów dla innych wykonawców, to jednak te dedykowane Alicji Majewskiej są kompozycjami wyjątkowej urody, pisanymi z talentem i miłością do muzyki. Zmieniają się mody, idole, szlagiery pną się na listach przebojów tylko po to, aby już po kilku tygodniach ślad po nich zaginął. Podobnie jest z idolami estrady. Tempo, w jakim pojawiają się i znikają, jest imponujące. Brodka, Doda, Mandaryna ... Czasem na gwiazdy piosenki kreuje się wykonawców, którzy z samą muzyką nie mają wiele wspólnego. Istnieją, bo udało się im wylansować tylko jedną piosenkę i tak to już dalej biegnie. A to program telewizyjny o tym, co gotują, w co się ubierają, z kim przyszli na bankiet i pozornie wszystko się kręci. Tylko co to ma wspólnego z piosenką? Niewiele. To wszystko przyszło mi na myśl w trakcie słuchania płyty Alicji Majewskiej i Włodzimierza. Korcza. Dwojga wspaniałych, skromnych artystów, dla których właśnie piosenka jest najważniejszym środkiem przekazu uczuć i mądrego słowa. Oni podporządkowali całe swoje życie estradzie, piosence, stając się jej wielkimi mistrzami. I to czy aktualnie ich twórczość znajduje się, czy też nie na listach przebojów, przestaje mieć znaczenie. Ważne jest to, że ich występ jest prawdziwym koncertem, a nie udawanym show, w którym piosenka jest tylko jednym z elementów, dodajmy nie najważniejszych, estradowej przygody.

Jubilaci zaprezentowali swoje największe przeboje. Piosenki z duszą, temperamentem, optymistyczne, pełne humoru i niezmiennej aktualności, od „Być kobietą” i „Bywają takie dni”, po „Chwilo trwaj” i „Jeszcze się tam żagiel bieli”. Kolejne utwory przeplatane były zabawnymi historyjkami z życia scenicznego duetu, który wylansował chyba najwięcej hitów w polskiej muzyce rozrywkowej.
Jak każdy jubileusz, także i ten rządził się swoimi prawami. Alicja Majewska zaprosiła do wspólnego śpiewania i świętowania swych najlepszych przyjaciół: Grzegorza Markowskiego, który wykonał m.in. słynną wokalizę z serialu „07 zgłoś się”. Na życzenie publiczności był nawet bis. - Pierwszy raz od dwudziestu lat śpiewam na trzeźwo - żartował lider Perfektu. Nie żałował swej trąbki Zbigniew Wodecki, a w piosence „Do widzenia” pani Alicji użyczył swego mocnego głosu Ryszard Rynkowski.
Najbardziej zaskakujący był jednak finał wieczoru. Alicja Majewska sama zasiadła przy fortepianie, a Włodzimierz Korcz po raz pierwszy od 31 lat... zaśpiewał. - To znakomity pomysł, ale jednorazowy w swym uroku. Bo na co dzień każde z nich robi to, co najlepiej potrafi - oceniła bijąca brawo Maria Szabłowska. Ak/P (Teletydzień nr 47)

Spełnienie marzeń

Wychowana na sandomierskiej wsi, pani Alicja pamięta z dzieciństwa przepiękne ogrody z drzewami owocowymi i rabatami kwiatowymi. Odkąd wyprowadziła się z domu rodzinnego, marzyła o posadaniu podobnego wokół własnego domu.
„Najpierw wynajmowaliśmy mieszkania. Później zastanawialiśmy się z mężęm, gdzie osiedlić się na stałe. Znaleźliśmy to miejsce, choć wtedy (27 lat temu), nie przypominało w niczym tego, czym jest dzisiaj”, wspomina artystka. Jedynym jego atutem był właśnie ogród, wtedy porośnięty trawą i trzciną. Z czasem Alicja Majewska nadała posiadłości pożądany kształt. Przeróbki ciągnęły się latami. Piosenkarka sama przyznaje, że podejmowanie decyzji nie przychodzi jej łatwo. Dlatego tak długo trwało aranżowanie przestrzeni wokół domu i prace nad wizerunkiem ogrodu.

Zielone kompozycje

Ogromna sosna, usytuowana w rogu ogrodu razem z innymi drzewami, została przywieziona z lasu. Znakomicie zaadaptowała się w ogrodzie. Oplata ją pnący kokornak. „Od czasu do czsu trzeba drzewo tylko trochę przyciąć, by miało odpowiedni kształt”, wyjaśnia artystka. U stóp sosny rosną piękne, nieco dzikie paprocie, azalie, różanecznik, konwalie i fiołki. Świetnie współgra z nimi kolorystycznie srebrny świerk.

Obecny kształt ogrodu pani Alicja w dużej mierze zawdzięcza poznanemu przed laty biologowi (wtedy studentowi), Krzysztofowi. Do dzisiaj wspiera ją wiernie we wszystkich ogrodniczych poczynaniach.
„Okazało się, że nasze gusta i poczucie estetyki są zbieżne. Akceptuję jego pomysły, razem kupujemy różne rośliny, a potem sama delektuję się końcowym efektem pracy”, opowiada Alicja Majewska.
Jednym z pomysłów Krzysztofa jest zagospodarowanie ściany domu obok tarasu. Niegdyś była zupełnie pusta, a dzisiaj zdobi ją okazały winobluszcz. Aby posadzić dzikie wino, wyjął kilka marmurowych płyt z posadzki. „To bardzo wdzięczna roślina. Wypełnia cały ten kąt. Jesienią liście zmieniają kolory na na czerwone i bordowe”, wyjaśnia artystka.

Ulubionymi roślinami pani Alicji sa trawy ozdobne. Nie zna ich nazw, ale bardzo je lubi, zwłaszcza te, które rosną pod brzozą. Piosenkarka martwi się o swoje ostróżki, które - w zielonej kępie roślin - latem osiągają niebotyczną wysokość. Tworzą kolorowy parawan, oddzielający taras od reszty ogrodu. „Czy także tego lata będą tak piękne jak przez ostatnich dziesięć?”, ten problem intryguje właścicielkę posesji nizmiennie każdego roku. Taras, otoczony murkiem spowitym zielenią, to magiczne miejsce w ogrodzie. Wiedzą o tym najlepiej przyjaciele domu, którzy często spędzają wieczory na patio. Bijący z kominka blask ognia dodaje spotkaniom na powietrzu uroku i ciepła.

- Jak dobiera sobie Pani repertuar?

- Różnica między aktorstwem a piosenkarstwem polega w moim pojęciu na tym, że aktor kreuje kogoś, a piosenkarz siebie. Z tego powodu teksty moich piosenek nie mogą się rozmijać z moim pojęciem o miłości i w ogóle o życiu. Nie potrafię zagrać kogoś innego, potrafię tylko z największą na jaką mnie stać szczerością pokazać ludziom siebie. Na szczęście wiele wspaniałych tekstów napisał dla mnie Wojtek Młynarski, który jak mało kto, umie pisać tak, jak kobieta czuje naprawę, a ostatnio wielkie nadzieje pokładam we współpracy z nowym autorem, który napisał już dla mnie kilka tekstów, niebywałej urody. Myślę, że już niedługo jego nazwisko będzie bardzo znane, a dziś anonsuję je z przyjemnością - Wojciech Kejne. Co do muzyki moich piosenek, to Włodzimierz Korcz, z którym współpracuję na stałe, pisuje utwory na tyle nośne i melodyjne, że problemy związane z poszukiwaniem kompozytorów mnie, na szczęście nie dotyczą

- Czy istnieje w Pani repertuarze piosenka, która miała jakiś szczególny wpływ na Pani życie zawodowe?

- Myślę, że taką piosenką była - „Jeszcze się tam żagiel bieli” W. Korcza i W. Młynarskiego, która oprócz nagród festiwalowych w Opolu i Rostoku, dała mi ogromny kredyt życzliwości, nawet u tych, którzy do momentu zaśpiewania jej przeze mnie, nie byli moimi gorliwymi zwolennikami. Również od tamtego momentu zaczęłm odczuwać coś, co w moim zawodzie ma wartość nie do przeceniena. Nie chciałabym aby to zabrzmiało nieskromnie, ale chyba wolno mi wyznać radość z faktu posiadania własnej publiczności, czyli pewnej liczby ludzi, do których adresuję swoje piosenki. Ich istnienie daje mi wiarę w sens tego co robię.

- Na wydanej niedawno przez Polskie Nagrania płycie, śpiewa Pani po angielsku, dlaczego?

- Potraktowałam to jako rodzaj eksperymentu. Może gdybym wiedziała, jakiego wysiłku wymaga solidne przygotowanie się do tego rodzaju przedsięwzięcia, nie doszłoby do tej realizacji, ale w końcu przebrnęłam przez wszystkie trudności i muszę powiedzieć, że z efektu jestem bardzo zadowolona.

- Niedawno uczestniczyła Pani w uroczystym koncercie, jaki z okazji 50. rocznicy wybuchu II wojny światowej odbył się w Berlinie Zachodnim. Jakie wyniosła Pani stamtąd wrażenia?

- Koncert miał niezwykle uroczystą oprawę, począwszy od miejsca w jakim się odbywał, a była to prestiżowa Otto Braun-Saal, po piękną scenografię Marka Lewandowskiego. Prezentowaliśmy po polsku i po niemiecku wraz z Michałem Bajorem polską piosenkę literacką. Koncert prowadził w obu tych językach Lucjan Kydryński, akompaniował nam Włodzimierz Korcz. Zyskaliśmy bardzo pochlebne oceny prasy zachodnio-berlińskiej oraz propozycje powtórzenia w przyszłości tego koncertu w krajach niemieckojęzycznych

- Wiem, że jest Pani bardzo zaabsorbowana jakimiś nowymi przedsięwzięciam. Co to będzie?

- Zaczęłam właśnie próby do telewizyjnej audycji kolęd, które będę śpiewała z Haliną Frąckowiak i Andrzejem Zauchą. Będą to kolędy napisane przez W. Korcza do tekstów E. Brylla, W. Kejne i J. Korczakowskiego. Ponieważ z olbrzymią satysfakcją wspominam poprzednie realizacje programów kolędowych, w których śpiewałam z Łucją Prus i Jerzym Połomskim liczę na niemniejsze i teraz, tym bardziej, że reżyserować będzie tak jak i poprzednio świetny fachowiec i urocza Pani - Anna Minkiewicz. Osobne olbrzymie zadanie, to nagranie kolejnej płyty, którą już niedługo zacznę nagrywać w Polskich Nagraniach i najbliższa sprawa to wyjazd do Sztokholmu wraz z Danutą Rinn, Januszem Gajosem, Krzysztofem Jaroszyńskim i Włodzimierzem Korczem.

- Jakie są Pani marzenia na najbliższą przyszłość?

Marzy mi się taka rzeczywistość, w której delikatność uczuć i wrażliwość na piękno będą dla ludzi o wiele atrakcyjniejsze niż aktualny kurs dolara.

Rozmawiał Bogdan Okulski.

- Zaliczana jest Pani do piosenkarek tradycyjnych, a wiem, że posiada Pani ambicje bycia piosenkarką nowoczesną.

- Na pewno nigdy nie byłam piosenkarką młodzieżową, ale zawsze utrzymywałam kontakt z kompozytorami i aranżerami, którzy potrafią korzystać z doświadczeń najmodniejszej obecnie muzyki rockowej i piszą dla mnie mowoczesne, choć nie młodzieżowe utwory. Śpiewam z wewnętrznej potrzeby podzielenia się tym co we mnie drzemie, z ludźmi, którzy chcą mnie słuchać.

- Czy trudno było zrobić ten nowy program?

- Bardzo trudno. Wysokich nakładów finansowych brakuje obecnie nie tylko narozrywkę. Zrobiliśmy więc program tani, bez bogatej oprawy scenograficznej, migających świateł, schodów i strusich piór, bez baletu, chórku, ale z gościem. Ostatnio był nim uroczy parodysta Andzrzej Dyszak, świetnie imitujący gwiazdy światowej i polskiej piosenki. Gra zespół Włodzimierza Korcza. Program poprowadził Janusz Budzyński. Myślę, że całość, zrobiona prawie w chałupniczych warunkach, wypadła na przyzwoitym poziome. Poprzednio występowałam z półrecitalem „Bardzo przyjemny wieczór”, w którym uczyłam się estradowego rzemiosła. Program „Być kobietą” będzie stopniowo uzupełniany i urozmaicany nowymi gośćmi. Śpiewam w nim dawne przeboje („Debiut”, „Nasze pierwsze słowa”, „Ech piosenko”), utwory aktorskie, dramatyczne („Kochankowie z ulicy Kamiennej”) i nowe („Ballada o mateńce”, „Różowa pani”). Kończę utworem „Jeszcze się tam żagiel bieli”, a na bis „Kaczkę dziwaczkę”.

- Koncertuje Pani tylko w kraju...

- Za granicą śpiewam polskie piosenki, wybierając te ciekawsze muzycznie, gdyż nawet najpiękniejsza tekstowo piosenka nie może liczyć na zrozumienie zagranicznych odbiorców. Na drugą półkulę wyjechałam z programem estradowym, w którym występowali także: Ewa Kuklińska, Krystyna Sienkiewicz, Tadeusz Drozda, Roman Kłosowski, „Czerwone Gitary” i Janusz Sent. Śpiewałam „Jeszcze się tam żagiel bieli”, „Balladę o mateńce”, „Kochanków z ulicy Kamiennej”, „Być kobietą” i „Nasze pierwsze słowa”. Przyjęcie było bardzo dobre, choć sporadycznie nie obyło sie bez bojkotu naszych koncertów.

- Zapowiadano Pani występy w znanym teatrze rewiowym „Alhambra” w Pradze...

- Tak, otrzymałam tę interesującą propozycję, ale w związku z występami w Ameryce i udziałem w Międzynarodowym Festiwalu Piosenki „Złoty Orfeusz” musiałam ją przełożyć na następny rok.

- Z Bułgarii wróciła Pani bez nagrody?

- Udział polskich piosenkarzy w międzynarodowych festiwalach piosenki jest w obecnych czasach ryzykowny. Jesteśmy na z góry straconej pozycji, bo nie mamy w rewanżu festiwalu sopockiego.

- Jak smakuje Pani zawodowe porażki, np. tę na festiwalu Interwizji w Sopocie?

- Szukając lekarstwa na porażki, przekonałam się, że jest nim tylko praca nad sobą. Moja profesorka śpiewu - Olga Łada twierdzi, że tylko pracą można udowodnić ludziom, że nie mieli racji.

- Kto jeszcze Pani pomaga, na kogo może Pani liczyć?

- Zawsze mogę liczyć na mojego męża - Janusza Budzyńskiego, który jest optymistą, a ponadto doskonale zna estradową branżę. Także na Włodzimierza Korcza - kompozytora większości moich piosenek.

- Co uważa Pani za swoje sukcesy w zawodzie?

- Choćby to, że podoba się mój recital estradowy i wytrzymuję go kondycyjnie, śpiewając przecież kilkanaście piosenek, w tym wiele na tzw. „duży głos”. Za sukcesy uważam też wszystkie kolejne progi, pokonywane bez potknięć w zawodzie i nagrody uzyskane na festiwalach w Opolu, Rostocku, Sofii.

- Przed jakim dylematem staje Pani dziś, w niełatwych dla artystów czasach?

- Pytam czasami, czy nasz zawód ma sens, czy jest dziś potrzebny. Przecież tyle ważniejszych spraw mają wszyscy „na głowie”. Ale po koncertach na terenie Polski widzę, że ludzie chcą i potrafią oderwać się od kłopotów i trosk dnia codziennego. Świadczą o tym pełne sale.

- Co w planach?

- Po koncertach w ZSRR planuję wyjazdy do różnych zakątków Polski. Przygotowałam recital w dwóch wersjach: kameralnej i na duże sale. Zbieram materiał na drugą dużą płytę i komletuję nowy repertuar. Opiekuje się mną i zespołem Estrada Łódzka. Z tej impresaryjnej współpracy (jakże istotnej dla piosenkarza) jestem zadowolona.

Rozmawiał: Bohdan Gadomski.

Pierwszymi przebojami, które zwróciły uwagą na talent Włodzimierza Korcza stały się piosenki „Kasieńka” w wykonaniu Haliny Kunickiej oraz „Nie obiecuj, nie przyrzekaj” duetu Rinn-Czyżewski. Ta piosenka zapoczątkowała wieloletnią współpracę Korcza z Danutą Rinn. Ich najewiększym sukcesem stał się utwór „Gdzie ci mężczyźni”. Napisany dla kabaretu „Pod Egidą”, do tekstu Jana Pietrzaka, początkowo był śpiewany przez inną artystkę biorącą wówczas udział w programie „Egidy”. Gdy jednak pewnego razu usłyszał Pietrzak interpretację Danuty Rinn, z miejsca ją zaangażował „Pod Egidę”. Ukoronowaniem sukcesu tej piosenki i jej wykonawczyni stał się w 1974 roku festiwal opolski.

Dużym sukcesem Korcza i Pietrzaka była także inna piosenka, śpiewana przez Danutę Rinn - „Niestety to nie ty”. Wiele piosenek Korcza i Pietrzaka pozwoliło zabłysnąć „Pod Egidą” wybitnym artystom tego kabaretu, żeby choć tu dla przykładu przypomnieć: „Taka byłam” w wykonaniu Krystyny Jandy. „Filomaci, filareci”, w interpretacji bezkonkurencyjnego Piotra Fronczewskiego czy piosenkę „Kleon” (tekst Grońskiego), przedstawioną przez Wojciecha Pszoniaka. Jednak największym sukcesem współpracy autorskiej Korcza z Pietrzakiem stał się utwór „Żeby Polska”. Oczywiście „Pod Egidą” pisał Korcz także piosenki do tekstów innych autorów tego kabaretu - Adama Kreczmara, Ryszarda Marka Grońskiego, Agnieszki Osieckiej.

Ale przecież pomiędzy piosenkami poetyckimi a kabaretowymi mieści się całe morze różnorodnych kompozycji instrumentalnych i piosenak Włodzimierza Korcza, o tak zróżnicowanym stylu i charakterze, że nieraz trudno domyśleć się, że są dziełem tego samego kompozytora. To wynik bogatej inwencji melodycznej i opanowania warsztatu. Oto kilka przykładów, zaczerpniętych z repertuaru wykonawców, tak niepodobnych do siebie: „Kasieńka”, „Czantoria”, „Tarantella na niedzielę” (do tekstów Osieckiej), śpiewane przez Halinę Kunicką; „Niech żyje miłość”, „Najpiękniejsze Warszawianki”, „Nalej mi wina” w wykonaniu Ireny Santor; „Nie umiałam żyć, jak inne” (Zofia Kamińska); „Polsko, cóżeś Ty za pani” (Ross), czy przeboje do tekstów Młynarskiego, śpiewane przez Alicję Majewską - „Jeszcze się tam żagiel bieli” „Pan ciut niemodny”, „Być kobietą”, czy „Za rok, za dwa”, dla której Elżbieta Starostecka wyśpiewała (nie jedyną przecież) nagrodę Korcza na radiowej liście przebojów.

Mówiąc o twórczości estradowej Korcza, trudno nie odnotować tu faktu, że był wraz z Jerzym Wasowskim współautorem najlepszego chyba telewizyjnego programu tego rodzaju - „Pani X zaprasza” (Xymeny Zaniewskiej). W tym programie m.in. miał wspólne piosenki z Jeremim Przyborą. Różnorodność warsztatu kompozytorskiego Korcza potwierdza jego muzyka filmowa (gównie do serialu „07 - zgłoś się”) i telewizyjna (np. sygnał „Studia Gama” oraz niemal cały repertuar „Gawędy” i niezliczone utwory dla dzieci.

Na zakończenie tych kilku zdań o twórczości Włodzimierza Korcza - sprawa, która mnie osobiście najbardziej interesuje. Otóż wydaje mi się Korcz potencjalnym kompozytorem dobrego polskiego musicalu, ale do tego musi dysponować znacznie lepszym librettem, niż przy debiutanckiej próbie „Machina wierności” w gdańskim Teatrze Muzycznym. Już tam jego pomysły muzyczne wróżyły mu przyszłość sceniczną, a wieloletnia praca w charakterze kierownika muzycznego Teatru na Targówku w Warszawie pozwoliła dobrze zapoznać się z wymogami teatru muzycznego. Decyzja odejścia z tego teatru przed czterema laty upewnia mnie w przekonaniu, że Korcz może mieć coś ciekawego do powiedzenia jako kompozytor na scenie musicalowej. Oby! Oby to był taki gol dla polskiego musicalu, jak pamiętna piosenka tego kompozytora z okresu mistrzostw świata w 1974 roku - „Polska! Gola!”.

Autor: Aleksander Jerzy Rowiński.