1) LP (long play): płyta długogrająca, winyl, płyta analogowa
Dwunastocalowa płyta winylowa - 300 mm (nazwa od materiału, z którego najczęściej płyty były wykonywane - polichlorku winylu), otwór środkowy 7,24 mm, prędkości odtwarzania: 33 1/3 obr./min.
2) SP (single play): singiel, winyl, płyta analogowa
Siedmiocalowa - 175 mm płyta winylowa (od materiału, z którego najczęściej płyty były wykonywane - polichlorku winylu), z dużym otworem - 38,5 mm (standard amerykański - nadawały się do odtwarzania w szafach grających) lub z małym otworem - 7.24 mm (standard angielski). Prędkość odtwarzania 45 obr./min.
3) Pocztówka dźwiękowa
Odmiana płyty gramofonowej, początkowo w rozmiarze widokówki, produkowana krajach bloku wschodniego od początku lat 60-ych do połowy lat 70-ych XX wieku, odtwarzane były z prędkością 45 obrotów na minutę, w latach 70-ych wyparte przez nagrania amatorskie dokonywane przy pomocy magnetofonów szpulowych).
Magnetofon szpulowy
Nośnik dźwięku wykorzystujący taśmę magnetyczną nawiniętą na dwie szpule. Popularny od lat 40-ych do lat 80-ych, obok magnetofonu kasetowego był jedynym dostępnym urządzeniem, które umożliwiało samodzielny zapis dźwięku w warunkach domowych (taśmy o szerokości 0,25 cala i szybkości przesuwu 4,76; 9,52 lub 19,05 cm/s). W zastosowaniach profesjonalnych – w studiach nagraniowych firm płytowych, w radiu, w studiach filmowych używano magnetofonów o prędkościach przesuwu 38,1 i 76,2 cm/s nagrywających na taśmach magnetycznych o szerokości od 0,25 cala (6,25-6,3 mm) do 2 cali i umożliwiających jednoczesny zapis nawet do 48 niezależnych sygnałów dźwiękowych ( „ścieżek” lub „śladów” – magnetofony: dwu-, cztero-, wielośladowe).
4) MC (magnetic cassette): kaseta magnefotonowa
Standard kasety magnetofonowej opracowany przez Philipsa w 1963 roku: szerokość taśmy magnetycznej w kasecie wynosi 3,81 mm (0,15 cala), a prędkość przesuwu 4,76 cm/s, wymiary: długość 102 mm, szerokość 64 mm i grubość 12 mm.
C60 (2 x 30minut) długość taśmy 85 m i grubości 18 mikrometrów
C90 (2 × 45 minut) długość taśmy 132 m i grubości 12 mikrometrów
C120 ze względu na zbyt delikatną i cienką taśmę nie była często stosowana
Podobnie jak magnetofony szpulowe umożliwiały samodzielny zapis dźwięku użytkownikowi nieprofesjonalnemu.
5) CD (compakt disc): płyta kompaktowa
Poliwęglanowy krążek z zakodowaną cyfrowo informacją do bezkontaktowego odczytu światłem lasera optycznego. Standardowa płyta CD ma średnicę 120 mm i jest w stanie pomieścić 650 MB danych lub 74 minuty dźwięku. Płyta kompaktowa została opracowana wspólnie przez koncerny Philips i Sony pod koniec lat 70., a jej premiera odbyła się w fabryce w Langenhagen własności PolyGram 17 sierpnia 1982, która wtedy należała do Philipsa. Pierwszą płytą, która pojawiła się w wersji CD była „The Visitors” grupy ABBA, natomiast pierwszą polską płytę kompaktową pt. „Chopin-Tausig-Wieniawski” wydał w styczniu 1988 roku WIFON z nagraniami Koncertu fortepianowego e-moll op. 11 Fryderyka Chopina (orkiestracja Carl Tausig) i Koncert fortepianowy op. 20 Józefa Wieniawskiego w wykonaniu Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Bałtyckiej pod dyrekcją Wojciecha Rajskiego (symbol WCD-001, oficjalnie ogłoszona jako pierwszy polski CD w "Dzienniku Telewizyjnym" TVP 28.01.1988) Pierwsze płyty i odtwarzacze CD zostały wprowadzone do sprzedaży we wrześniu 1982 roku w Japonii. W sprzedaży w Stanach Zjednoczonych i Europie pojawiły się w marcu 1983 r.
6) CDS (CD single) singel muzyczny wydany w formie płyty kompaktowej
Format ten został wprowadzony do użytku w połowie lat 80., lecz nie zyskał sobie pewnego miejsca na rynku aż do wczesnych lat 90.