Po plecach będą szły ciarki
Krytykom i publiczności,
A inne piosenkarki
Niech oszaleją z zazdrości.

O sercu szczerozłotym,
O szczęściu i o nadziei,
Ale taż trochę o tym,
Że czasem się nie klei.
Trochę o szczęściu
I o nadziei
I że się czasem nie klei.

Pan kompozytor w ferworze
Sam siebie głaszcze po rekach
I cieszy się: mój Boże,
Ale mi wyszła piosenka!

O sercu szczerozłotym,
O szczęściu i o nadziei,
Ale taż trochę o tym,
Że czasem się nie klei.
Trochę o szczęściu
I o nadziei
I że się czasem nie klei.

Pan w moje życie tak wdarł się
Jak wodór albo dwutlenek.
- Mówi się, że na Marsie
Stwierdzono ślady piosenek.

O sercu szczerozłotym,
O szczęściu i o nadziei,
Ale taż trochę o tym,
Że czasem się nie klei.
Trochę o szczęściu
I o nadziei
I że się czasem nie klei.

Ale jeśli czasem się uda
Znaleźć metafizyczny klej,
To dzieją się takie cuda,
Że hej.
Ale jeśli czasem się uda
Znaleźć metafizyczny klej,
To dzieją się takie cuda,
Że hej.

Patrz jak słońce z dna się wspina
Na czubki drzew
Tak co dnia się świat zaczyna
- Dla ciebie też!
Jeszcze będzie czas posprzątać
Wychylić tran
Ale teraz gra Dziewiąta
Ludwiku van!
Jeszcze Oda do radości
Z głuchego pnia
Jeszcze długo do wieczności
Ludwiku van!

Póki w środku jabłuszko czerwone
Co na krzyż, na ślub przekrojone
Wszystko może się stać
Póki patrzy ci w oczy ta z lustra
I nie woda, a krew w tobie pluska
Wszystko może się stać
Póki ciągle ci jeszcze za mało
Zadziwienia, szaleństwa, hadwao
Wszystko może się stać
Póki nie grzmi gdzieś z chmur paternoster
Tylko wróble świergocą na wiosnę
Wszystko może się stać, wszystko może się stać
Wszystko może się stać
Wszystko może się stać!

I są piosenki, z których się żyje,
siostry serdeczne, żony niczyje.
W walizce noszą sposób na życie
i okulary ciemne o świcie.
Wloką się za mną w poranki mgliste,
w dalekim mieście być za artystkę.
Na dworcach gubią spinki do włosów,
cienką herbatę siorbią z termosów.
I mówią - ty się nie martw kochana,
jeszcze ty rzucisz Łódź na kolana.
Na przekór wszystkim i mimo wszystko,
jeszcze ty w Łomży zrobisz nazwisko.

I patrzą na mnie oczy piwne,
ciut podkrążone, chyro – naiwne.
Marzeń nie kryje i łez nie kryje,
przed piosenkami, z których się żyje.

Nie sprzeciwiam się eksperymentom,
subtelności w tekście nigdy dość.
Lecz i nie mam nic przeciwko puentom,
które prócz autora pojmie ktoś.
Więc przerzucam tych piosenek masę,
co to mają podtekst, drugie dno.
Po czym jak to mówią ruszam w trasę,
i z walizką w ręku wracam do…

Do tych piosenek, z których się żyje,
co piszą listy z małych stacyjek.
Nad zmiętą schylą się fotografią
i bez miłości żyć nie potrafią.
Co już zdołały przeżyć niejedno
i wszystkie prawdy książkowe bledną.
Przy piosenkowych tych prawdach paru,
rodem z ulicy łóżka i baru.
W refrenie pierwszym nucą, że rzucił,
w refrenie drugim, że jednak wrócił.
A na przygrywce szepczą do ucha,
popatrz kochana jak naród słucha.

Nieraz mam dosyć tych sióstr kochanych,
to pełnych wiary, to załamanych.
Lecz zawsze wracam, na łeb na szyję,
do tych piosenek, z których się żyje.

Dziecięce światem olśnienia
Przeżywa w dawnym zachwycie
Bo przyszło lato i w słońca promieniach
Wszystko w poezje się zmienia
Nabiera znaczenia przywraca apetyt na życie

Nie potrzebny budzik nikomu
Gdy zatańczą na powiekach złote skry
Zieleń w butach pcha się do domu
Ptasi chór za oknem brzmi

Lustro do mnie chytrze śle oko
Bo mi z twarzy opalonej ujęło lat
Kocham dziś ten szklany prostokąt
Jaki piękny świat, jaki piękny świat
Jaki piękny świat jaki piękny świat

To w takie dni
Wierszami szumią drzewa
Same z siebie schną łzy
Serce dojrzewa
Zapala krew i coraz potężniej chce bić
I narasta w nim wielki śpiew
Wtedy wie się, że warto żyć

Nie potrzebny budzik nikomu
Gdy zatańczą na powiekach złote skry
Zieleń w butach pcha się do domu
Ptasi chór za oknem brzmi

Tylko patrzeć zjawi się miłość
I otworzy mi ramiona kope lat
Będzie jawa to, co się śniło
Jaki piękny świat, jaki piękny świat
Jaki piękny świat

Nie potrzebny budzik nikomu
Gdy zatańczą na powiekach złote skry
Zieleń w butach pcha się do domu
Ptasi chór za oknem brzmi

Tylko patrzeć zjawi się miłość
I otworzy mi ramiona kope lat
Będzie jawą to, co się śniło
Jaki piękny świat, jaki piękny świat
Jaki piękny świat

To nie sztuka wybudować nowy dom.
Sztuka sprawić, by miał w sobie duszę.
Podków szczęścia nie wyrzuca się na złom,
Nie wynosi się na śmietnik snów i wzruszeń.
To nie sztuka skonstruować superplan,
Wszystko z góry mieć zaplanowane.
Sztuka z losem grę prowadzić sam na sam,
Nie bać się przegranej i wygranej.

To nie sztuka wybudować nowy dom.
Sztuka sprawić, by miał w sobie duszę.
Podków szczęścia nie wyrzuca się na złom,
Nie wynosi się na śmietnik snów i wzruszeń.
To nie sztuka bijąc głośno w głośny gong,
Nóg tysiące zmusić do tupotu.
Sztuka skomponować tak ulotny song,
Co bezskrzydłym da przyjemność lotu.

To nie sztuka wybudować nowy dom.
Sztuka sprawić, by miał w sobie duszę.
Podków szczęścia nie wyrzuca się na złom,
Nie wynosi się na śmietnik snów i wzruszeń.
To nie sztuka z cudzej studni wodę pić,
Zbierać cudze zasługi i winy.
Sztuka swoim własnym rytmem życie śnić,
Znaleźć źródło najsuchszej pustyni.

To nie sztuka wybudować nowy dom.
Sztuka sprawić, by miał w sobie duszę.
Podków szczęścia nie wyrzuca się na złom,
Nie wynosi się na śmietnik snów i wzruszeń.
To nie sztuka z cudzej studni wodę pić,
Zbierać cudze zasługi i winy.
Sztuka swoim własnym rytmem życie śnić,
Znaleźć źródło najsuchszej pustyni.

Cóż to za dni,
cóż to za dni,
gdy się na jawie,
na jawie śni?
Cóż to za dni,
cóż to za dni,
gdy się na jawie,
na jawie śni?

Bywają takie dni,
że się na jawie śni,
sufit jest niebem rozgwieżdżonym,
ściany zaś śpiewem są kojącym,
wiatr zaś jest koniem roztańczonym,
a czyjeś usta są gorące.

Cóż to za dni,
cóż to za dni,
gdy się na jawie,
na jawie śni?
Cóż to za dni,
cóż to za dni,
gdy się na jawie,
na jawie śni?

Bywają takie dni,
że się na jawie śni,
cisza to okrzyk jest radości,
ciała zaś z iskier są utkane
i wiatr jest pieśnią o nagości,
a czyjeś włosy zaplątane.

Cóż to za dni,
cóż to za dni,
cóż to za dni?

Cóż to za dni,
cóż to za dni,
gdy się na jawie,
na jawie śni?
Cóż to za dni,
cóż to za dni,
gdy się na jawie,
na jawie śni?

Mieć z pół kilo biżuterii, kapelusze takie duże,
I od stałych wielbicieli wciąż dostawać listy, róże.
Na bankietach, wernisażach pokazywać się codziennie.
Być kobietą, ta tęsknota się niekiedy budzi we mnie.

Ekscentryczną być kobietą, przyjaciółki niech nie milkną.
Czas niech płynie w rytmie walca, dzień niech jedną będzie chwilką.
Jakaś rola w głównym filmie, jakiś romans niebanalny.
Być kobietą w dobrym stylu, Boże daj mi.

Gdzieś wyjeżdżać niespodzianie, coś porzucać bezpowrotnie.
Łamać serca twardym panom, pewną siebie być okropnie.
Może muzą dla poety, adresatką wielkich wzruszeń.
Być kobietą w każdym calu, przecież kiedyś zostać muszę.

Być kobietą, być kobietą, marzę ciągle, będąc dzieckiem.
Być kobietą, bo kobiety są występne i zdradzieckie.
Być kobietą, być kobietą, oszukiwać, dręczyć, zdradzać,
Nawet gdyby komuś miało to przeszkadzać.

Ach...
Kobietą być nareszcie,
A najczęściej o tym marzę,
Kiedy piorę Ci koszule
Albo
Naleśniki smażę.

Wrosły kobiety w nadmorski brzeg,
w czekaniu swym i cierpieniu, jak kamienie, tnąc fali bieg.
I z wiatrem leciało od lądu milczenie ich oczu i rąk,
daleko, aż po horyzontu jasny krąg...

Jeszcze się tam żagiel bieli, chłopców, którzy odpłynęli,
nadzieja wciąż w serc kapeli na werbelku cicho gra,
bo męska rzecz być daleko, a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką inna łza, radości łza.

Męska rzecz - dognać w biegu i uśmierzyć grzywy fal...
Nasza rzecz - stać na brzegu, stać i wierzyć i patrzeć w dal...

Jeszcze się tam żagiel bieli, chłopców, którzy odpłynęli,
nadzieja wciąż w serc kapeli na werbelku cicho gra,
bo męska rzecz być daleko, a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką inna łza, radości łza.

Bo męska rzecz być daleko, a kobieca - wiernie czekać,
aż zrodzi się pod powieką inna łza, radości łza.

Więc przestań cedzić złe słowa
I patrzeć wzrokiem ponurym
Dla Ciebie życie to knajpa portowa
Dla mnie ocean, ocean, ocean, ocean, ocean, ocean na którym...

Odkryjemy miłość nieznaną
Przegonimy wiatr wesoły co po fali gna
Oznaczymy kraj zakochanych - długość ta, szerokość ta

Ref.
Miłowania głodni jak wilcy
Nauczymy się w tym kraju od pierwszego dnia
Słów, którymi mówią tubylcy
Szabadabada szabadabada
Odkryjemy miłość nieznaną
Na szczęśliwy ląd zaniosą mnie któregoś dnia
Twe ramiona łódź Magellana
Serce Twe, busola ma
Znów będę czuć, że jestem zakochana
Póki niesie mnie łódź - łódź Magellana
Znów będę czuć, że żyć tylko tak warto jest
Navigare necesse est, navigare necesse est..

Ref.
Miłowania głodni jak wilcy
Nauczymy się w tym kraju od pierwszego dnia
Słów, którymi mówią tubylcy
Szabadabada szabadabada
Odkryjemy miłość nieznaną
Na szczęśliwy ląd zaniosą mnie któregoś dnia
Twe ramiona łódź Magellana
Serce Twe, busola ma
Miłowania głodni jak wilcy
Nauczymy się w tym kraju od pierwszego dnia
Słów, którymi mówią tubylcy
Szabadabada szabadabada
Odkryjemy miłość nieznaną
Na szczęśliwy ląd zaniosą mnie któregoś dnia
Twe ramiona łódź Magellana
Serce Twe, busola ma

(mężczyźni)

Sunrise, sunset
Sunrise, sunset
Swiftly flow the days
Seedlings turn overnight to sunflowers
Blossoming even as we gaze

(kobiety)

Sunrise, sunset
Sunrise, sunset
Swiftly fly the years
One season following another
Laden with happiness and tears

(Tewje)

What words of wisdom can I give them?
How can I help to ease their way?

(Golde)

Now they must learn from one another
Day by day

(Perczyk)

They look so natural together

(Hodł)

Just like two newlyweds should be

(Perczyk i Hodł)

Is there a canopy in store for me?

(wszyscy)

Sunrise, sunset
Sunrise, sunset
Swiftly fly the years
One season following another
Laden with happiness and tears

Mówiłeś inna Jestem inna
Niźli ta coś patrząc na mnie o niej śnił
Mówiłeś zimna
Jestem zimna
Że to płomyk się we mnie zaledwie tlił

Mówiłeś winna
Jestem winna
Że to we mnie powód tego cały tkwił
A to mój debiut
To mój debiut
To mój debiut był

Jak ci tłumaczyć
Jak tłumaczyć
że tak bywa przecież ty byś ze mnie kpił
Jak ci wybaczyć
Jak wybaczyć
Kiedy nawet na żal nie mam przecież sił
To nic nie znaczy
nic nie znaczy
Już pod powiekami gaśnie gwiezdny pył
To nic nie znaczy że to mój debiut
To mój debiut był

Twoje do widzenia
Drży na wargach jak łza
Smutne do widzenia
Każdy romans je zna

Chociaż to wspomnienia sprzed wieków
Gra w człowieku na duszy gdzieś
Dźwięczy sam dzwonek daleki
Nawet pierrot im nuci pod chór swoją pieśń
Że bez pamięci zakochać się w sobie
Oj przecudowna to sprawa
Że moje serce wpierw skona nim powie
Praszczaj gałubczik moj
A twoje serce się rwie do podróży
A memu sercu cyganka powróży
Przy czarnym królu jest dama czerwienna
Przy czarnym bólu nadzieja niezmienna
Że będziesz kochał
że będziesz kochał mnie

Twoje do widzenia
Drży na wargach jak łza
Smutne do widzenia
Każda miłość je zna
Jedno się nie zmienia
W moim sercu wciąż gra
Smutne do widzenia
Każda miłość je zna
Twoje do widzenia
Drży na wargach jak łza

Zapal ogień we mgle,
Niech nie zgasi go wiatr,
Tyle dróg plącze się,
Zły jest świat.
Na spotkanie mi wyjdź
I zawołaj przez mgłę,
Że to Ty...

Przed nocą i mgłą osłoń mnie,
W ciepłej łodzi twych ramion,
Chcę płynąć w rejs.
Ze szczęścia Ty wiesz i ja chcę mieć,
Maleńką jak łza - część.

Przed nocą i mgłą osłoń mnie,
Zabierz z serca samotność,
Cień, co tam legł.
Wytarguj od gwiazd ten czas, mój czas!
Co zanim się stał - zbiegł.

A gdy zasnuje się, noc znów
Schodzi do sieni
I dłubie z nudów senny nów
W szparach okiennic.

I tak jest mało lepszych chwil:
Nudno i krzywo,
Chyba że tam, gdzie świeci szyld:
wódka i piwo.

A w wielkim świecie: aj aj aj!
Sława i słońce,
Bez przerwy Szopen, Bach i Haydn,
Bez końca koncert.

Pianista pierze bieliznę swą
W chemicznej pralni
I wszyscy tacy śliczni są
I kulturalni.

A u nas deską zabity świat,
Głuchy i niemy.
To nic. Za rok, za parę lat
Odbijemy.

Kultura to nie żaden cud,
Lecz zwykła świeczka,
To tych spod serca parę nut,
Ludzkość serdeczna.

Że trudno? Hm. To nic. To nic.
Grunt to nadzieja.
Więc zamiast znaczka na ten list
Serce naklejam.

Jak to jest...

Wielki targ,
bezczelny, gwarny
pośród skarg,
że handel marny,
pochyl kark,
ktoś z forsą przyszedł
na wielki targ!
Wielki targ,
przy głowie głowa,
wielki targ
i mecz od nowa,
z czyich warg
najsprzedajniejsze spłyną słowa...

Tu sprzedaje się przyjaciół,
jeśli ich masz,
tutaj w parę chwil się traci
imię i twarz.
Tu skaczą przytłuczone pchły,
tu Cygan smykiem tnie,
tu z wolna, nieuchronnie
wciąga cię.

Wielki targ,
bezszczelny, gwarny
pośród skarg,
że handel marny,
pochyl kark,
ktoś z forsą przyszedł
na wielki targ!
Wielki targ,
przy głowie głowa,
wielki targ
i mecz od nowa,
z czyich warg
najsprzedajniejsze spłyną słowa...

A ja myślę idąc obok
przez letni park,
że nie muszę liczyć z tobą
na wielki targ.
Sprzedawać min,
kupować słów,
które powoli nam
prywatne życie zmienią
w płatny kram.

Wielki targ,
niech nie usłyszy
naszych skarg
i naszej ciszy,
z naszych warg,
nie spłyną słowa
zdatne na wielki targ!
Wielki targ,
w pogardzie mamy,
wielki targ,
bo jedno wiemy,
że na świat,
który tworzymy nie ma ceny,
świat mały, prywatny, zwyczajny,
a przecież najdroższy
i niesprzedajny, niesprzedajny!
Wielki targ.
w pogardzie mamy
wielki targ,
bo jedno wiemy,
że na świat,
świat dwojga ludzi nie ma ceny.

A potem żal, że to tak szybko, że to już,
A potem strach, że szkoda nocy, szkoda dnia.
A potem znów jest ludzi tłum i miasta kurz,
Sam nie wiesz jak, znów jesteś w drzwiach, i znów cię gna,
Sam nie wiesz jak, znów jesteś w drzwiach, i znów cię gna.

Nowe szczęście w ręce chwytasz,
Nowa szansa znów ci świta
Jak szalona, jak szalona, jak szalona.
W swej winnicy giniesz cały
Rwiesz bezbronne, niedojrzałe
Winogrona, winogrona, winogrona.
I szukałeś znów nie tego,
I znów żyjesz w strachu, w biegu
Dzień szalony, dzień szalony, noc szalona.
Szukasz w życiu aż do końca
Smaku lata, smaku słońca,
Jesz zielone winogrona.

A potem żal, że to tak szybko, że to już,
A potem strach, że szkoda nocy, szkoda dnia.
A potem znów jest ludzi tłum i miasta kurz,
Sam nie wiesz jak, znów jesteś w drzwiach, i znów cię gna,
Sam nie wiesz jak, znów jesteś w drzwiach, i znów cię gna.

Więc kiedy walec postępu
triumfalnie pędzi przez zieleń,
kiedy przybywa zastępów
ludzi myślących portwelem,
gdy komputery już liczą
rentowność wszelkiej idei,
czucie i wiara niech krzyczą
o świat w kolorze nadziei.

Ułóżmy serca na trawie.
Niechaj odpoczną po biegu
w zielono sklepionej nawie,
gdzie pięknem tchnie każdy szczgół.
Pozwólmy zmilknąć rozmowom,
a myślom bujać po niebie
czując, że lepiej nam z sobą,
że jest nam bliżej do siebie.

Więc kiedy walec postępu
triumfalnie pędzi przez zieleń,
kiedy przybywa zastępów
ludzi myślących portwelem
gdy komputery już liczą
rentowność wszelkiej idei,
czucie i wiara niech krzyczą
o świat w kolorze nadziei.

Nie miałam w życiu życia za wiele bez trosk, co nie znały umiaru
Wierzyłam w miłość prawdziwą na którą przyjaciół wcześniej, nabrało się paru
Z kart samotności, stawiam tarota, a tarot to nie byle jaki Mówi, że gorsze jest od tęsknoty, kiedy tęsknić
Nie mamy już za kim

Miłość jest jak cień człowieka, uciekasz, to cię goni, a kiedy ją gonisz ucieka jak cień, jak cień
Miłość jest jak cień człowieka, uciekasz, to cię goni, a kiedy ją gonisz ucieka jak cień, jak cień

Będę miała w życiu, życia za wiele bez trosk, co nie znają umiaru,
bo już mi godzin ich nie wyliczą wskazówki rozpędzonym zegarów
Przeżyte chwile, za naiwność tanią, gdy nam się zdaje, że kogoś znamy
Widzisz niestety, najbardziej nas ranią, Ci których najmocniej kochamy…

Miłość jest jak cień człowieka, uciekasz, to cię goni, a kiedy ją gonisz ucieka jak cień, jak cień
Miłość jest jak cień człowieka, uciekasz, to cię goni, a kiedy ją gonisz ucieka jak cień, jak cień